De bus naar Vang Vieng zou om tien uur vertrekken. Om half tien nam ik samen met twee reisgenoten een tuk-tuk naar het busstation, waar we om kwart voor tien aankwamen om te horen dat de bus al vertrokken was (hij was vol). Dus drie uur wachten op het busstation.
Onderweg van Luang Nam Tha naar Nong Khiaw kreeg de bus twee keer een lekke band. De bus naar Vang Vieng maakte het echter nog bonter... Ongeveer halverwege begaf de motor het. Dat werd grondig aangepakt: met hamer en beitel werd het kapotte onderdeel losgemaakt van de rest van de motor en verdween de chauffeur op een brommer naar het dichtsbijzijnde dorp voor een nieuw onderdeel.
Ondertussen zaten wij in niemandsland op een route waar de afgelopen maanden tot twee keer toe een bus was overvallen, waarbij de nodige doden vielen. Gelukkig (of was dat geen toeval) reisde met ons iemand mee die gewapend was met een Kalashnikov. Ik schatte hem toch zeker een jaar of zestien, dus dat gaf een heel veilig gevoel.
Toen de chauffeur na een uur terugkeerde zonder vervangend onderdeel en het ook al donker begon te worden leek het ons, de toeristen, handig om een pick-up (voor de kenners: een songthaew) aan te houden en de chauffeur te vragen ons naar Vang Vieng te brengen. De dollar-tekens stonden in zijn ogen: geen probleem!
Heel knus: zaklantaarn aan het plafond, CD-tje op en dan met gangetje van zo'n 40 kilometer per uur naar Vang Vieng. Pas aan het einde kwamen we erachter dat de chauffeur zo'n beetje in slaap aan het vallen was. Eerst stopte hij om een plens water in zijn gezicht te gooien. Daarna dronk hij in één keer een flesje M-150 (soort Red Bull) leeg.
Om elf uur 's avonds, dertien uur na het vertrek uit Luang Prabang, kwamen we echter heelhuids aan in Vang Vieng...
 P4281303 |
 P4281306 |
 P4281307 |
 P4281309 |
 P4281312 |
 P4281318 |